กฎแห่งความโชคดี

Success Leadership & Other Fun Stories
บัณฑิต อึ้งรังษี
คาดหมายให้สูงหน่อย (The Law of Expectation)
กฎแห่งความสำเร็จที่น่าคิดอีกกฎหนึ่งคือ "กฎแห่งความคาดหมาย" หรือ The Law of Expectation ซึ่งกล่าวว่า "สิ่งที่คุณคาดหมาย จะเกิดขึ้น--ถ้าคุณคาดหมายสิ่งที่ดีจากตนเองหรือผู้อื่น คุณก็จะได้สิ่งนั้น ถ้าคุณคาดหมายว่าจะได้น้อย หรือในสิ่งที่ลบ คุณก็จะได้สิ่งนั้นด้วย"

ผมขอยกตัวอย่างจากประสบการณ์ของผมเอง

ตัวอย่างแรก
ตอนผมได้มีโอกาสเข้าไปเรียนปริญญาโท เอกการอำนวยเพลง (Conducting) ที่มหาวิทยาลัยมิชิแกน ประเทศสหรัฐอเมริกา (ปี ค.ศ. ๑๙๙๕-๖)
เป็นมหาวิทยาลัยที่เข้ายากมาก เพราะมีชื่อเสียงเป็นอันดับ Top 3 ของอเมริกาในตอนนั้น ทางด้านการสอนวาทยกร ปีหนึ่งรับแค่สองคนจากผู้สมัครกว่า ๒๐๐ คน
เนื่องจากปริญญาโท มีสองปี จึงมีนักเรียนทั้งหมดแค่สี่คน
แน่นอน เมื่อผมเข้าไปใหม่ ๆ ก็ยกย่องและอยากเรียนรู้จากรุ่นพี่ เพราะรู้สึกว่าเขาต้องเก่งมากแน่ รวมทั้งเขาเป็นคนอเมริกันทั้งคู่ก็ยิ่งรู้สึกว่าเขารู้มากกว่าเราเยอะ ทั้งขนบธรรมเนียม ภาษา ผู้คน และวิชาความรู้
อีกทั้งคนหนึ่งเรียนจบปริญญาตรีเกียรตินิยมมาจากมหาวิทยาลัย Yale ซึ่งเป็นมหาวิทยาลัยที่ดังและมีเกียรติมาก (บุคคลสำคัญ ๆ ของอเมริกาหลายคนรวมทั้งประธานาธิบดีคนปัจจุบัน George W. Bush จบจากที่นั่น)
แต่เมื่อรู้จักไปนาน ๆ ก็ได้รู้ว่า ความคาดหมายของเพื่อนร่วมคณะทั้งสามคน สำหรับผมแล้ว "ต่ำเหลือเกิน"
ในความคิดของพวกเขา เป้าหมายที่ "ยิ่งใหญ่" ที่เขาอยากได้กันมากที่สุดหลังได้ปริญญาก็คือมีงานทำ
พวกเขาจะตื่นเต้นกันมากเมื่อได้ยินว่า มีรุ่นพี่ๆ คนไหน "ได้งานทำ" เสมือนเป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่
(ซึ่งผมมาเรียนรู้ทีหลังว่าในวงการวาทยกร การ "มีงานทำ" ก็เป็นความสำเร็จแล้ว เพราะวาทยกรอเมริกัน ๙๘%
ตกงาน!)
ผมแปลกใจมาก เพราะแทบไม่เชื่อว่า "ความคาดหมาย" ของบุคคลที่ถือว่าเป็นมันสมองชั้นนำของประเทศอเมริกา จะ "ต่ำ" ขนาดนี้
ไม่ใช่ว่าผมหยิ่ง หรือคิดว่าผมดีกว่าเขา เพราะผมไปอเมริกาแบบไม่มีต้นทุน นอกจากความทะเยอทะยาน กับความต้องการแสวงหาโอกาสที่ไม่มีในบ้านของตนเอง
ความตั้งใจและ "ความคาดหมาย" ของผมตั้งแต่ออกจากประเทศไทย ก็คือ
"ผมต้องการ พิชิต อเมริกาให้ได้"
ผมไม่แค่ต้องการให้ "ได้งาน" เท่านั้น
ผมต้องการ "มีชื่อเสียง"
แค่ทำงานไปวัน ๆ ได้เงินเดือนแบบเลี้ยงตัวไปได้เรื่อย ๆ สำหรับผมแล้ว "ไม่คุ้ม"
ไม่คุ้มที่จะข้ามน้ำข้ามทะเลไปเรียนถึงอเมริกา
ไม่คุ้มกับที่ผมละทิ้งโอกาสมีอาชีพที่ "มั่นคง" ที่ประเทศของตนเอง
ไม่คุ้มที่ต้องห่างเหินจากครอบครัวไปทำมาหากินประเทศคนอื่น
ความคาดหมาย (ExpectationX ที่ผมมีกับอาชีพของผมต่างกับเพื่อนร่วมชั้นอย่างสิ้นเชิง
ผลหรือครับ?
เหมือนกับว่า "โชค" นั้นเข้าข้างผมตลอดเวลา
ตลอดเวลาที่ผมมีอาชีพอยู่ในอเมริกานั้นถึงตอนนี้เป็นเวลาสิบกว่าปีแล้ว ผมได้ตักตวงเอาโอกาสที่อเมริกามีให้ได้มากกว่าเพื่อนร่วมชั้นหลายเท่า
จนถึงตอนนี้กว่า ๑๐ ปีให้หลัง เพื่อน ๆ เหล่านั้นก็กระโดดจากงานหนึ่งไปอีกงานหนึ่งในระดับเท่า ๆ กัน ไม่ค่อยก้าวหน้าขึ้นเท่าไร
เพราะเป้าหมายเขาคือแค่ "ขอให้มีงานทำ"
ส่วนผม ต้องเรียกว่า "โชคดี" เป็นอย่างมาก เพราะได้โอกาสที่ดี ๆ ตลอดได้ตำแหน่งที่สำคัญหลายอย่างที่ทำให้ชื่อเสียงเป็นที่รู้จักมากขึ้น ๆ ในประเทศอเมริกา
ผมรู้ว่าไม่ใช่เป็นเพราะความสามารถที่เป็นทุนเดิมของผมมีมากกว่าเพื่อนร่วมคณะคนอื่น
แต่เป็นเพราะ "ความคาดหมาย" ของผมมีมากกว่า!